مامان

تصور اینکه چه جوری حالت بد شده حالمو بد میکنه.تا حالا هیچ وقت کم بودنت توی خونه اینجوری اذیتم نکرده بود.شب که توی جام ولو شده بودم وقتی صداتو شنیدم که برگشتی خونه بال در آوردم.دقیقا بال در آوردم.چون اصلا نفهمیدم پله ها رو چند تا چندتا و چه جوری از طبقه پایین تا بالا  اومدم.

دیروز از خودم بدم اومد.بیشتر به این خاطر که غروبش جای اینکه با تو باشم رفتم پی یللی تللی با رفقا.خوب که شدی قول میدم دوباره هر روز عصر دو نفری بریم پارک پیاده روی.

ببخشید که دیر رسیدم

پ ن 1 ) حالم از هر چی بیمارستانه به هم می خوره!

پ ن 2 )خیلی لذت بخشه که جلوی چشم دختر-پسرهای جلف توی پارک دست مامانت رو بگیری و راه بری.فخر فروشی از این بالاتر هم هست؟